Drewniany taras na gruncie

http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl/short/4ub93/EPI

Drewniany taras na gruncie - krok po kroku

W 11 krokach opisujemy, jak samodzielnie wykonać drewniany taras na gruncie. Jakie materiały i narzędzia będą nam potrzebne? Co musimy zrobić i od czego zacząć?

http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl/short/4ub93/EPI Drewniany taras na gruncie - krok 1. Wybieramy konstrukcję Konstrukcja nośna tarasu, szczególnie jej posadowienie na gruncie, zależeć będzie od wysokości tarasu nad otaczającym dom terenem. Poziom nawierzchni powinien znaleźć się nie wyżej niż poziom podłogi w przylegającym do niego pomieszczeniu. Przy wyniesieniu podłogi ponad terenem do ok. 20 cm – taras drewniany układamy na legarach bezpośrednio na utwardzonym podłożu (a), a przy większej wysokości szykujemy ruszt nośny, oparty na betonowych słupkach lub bloczkach (b). Taras drewniany ułożony na legarach bezpośrednio na utwardzonym podłożu Taras drewniany oparty na betonowych słupkach lub bloczkach Decydujący o kosztach budowy jest wybór materiału do jego wykonania, zwłaszcza rodzaj pokrycia. Najtańszy wariant to użycie drewna krajowego – głównie sosnowego – lub droższego modrzewiowego. Trwalsze i nie wymagające konserwacji będzie poszycie z kompozytu (tworzywa sztucznego z mączką drzewną), a najdroższy wariant to zastosowanie drewna egzotycznego. Oczywiście, możliwe są rozwiązania mieszane, np. konstrukcja z drewna krajowego z pokryciem deskami egzotycznych gatunków drzew. Drewniany taras na gruncie - krok 2. Wytyczamy obrys Prace rozpoczynamy od wytyczenia miejsca pod budowę tarasu i wskazania charakterystycznych punktów jego konstrukcji. Zarys przyszłego tarasu wyznaczamy, posługując się zwijaną miarką oraz sznurkiem, rozciąganym między wbitymi palikami bądź szpilkami. Do ustalenia kątów prostych posłużymy się prawem Pitagorasa, określającym zależności długości boków trójkąta prostokątnego odpowiadające proporcji 3 : 4 : 5. Na nierozciągliwym sznurze odmierzamy i zaznaczamy kolejno odcinki, np. 1,5, 2 i 2,5 m, a najkrótszy mocujemy szpilkami wzdłuż elewacji. Manewrując położeniem końca drugiego odcinka, znajdujemy taki punkt, w którym cały obwód sznura będzie napięty – w tym miejscu przechodzić będzie linia pod kątem prostym od ściany domu. Podczas kopania sznur będzie przeszkadzał, zdejmujemy go więc (po uprzednim oddaniu zarysu brzegu wykopu wyciętym rowkiem w podłożu). Poza obrysem wbijamy szpilki, które z kolei umożliwią rozciągnięcie sznura wyznaczającego linie utworzenia słupków. Jeśli zechcemy zbudować taras o innym zarysie niż prostokąt, to łukową krawędź uzyskamy, posługując się sznurem o długości odpowiadającej promieniowi zaokrąglenia, rozciągniętym od szpilki wbitej w jego środku. Drewniany taras na gruncie - krok 3. Roboty ziemne W wytyczonym obszarze pod budowę tarasu musimy usunąć warstwę roślinną gleby na głębokość 15–30 cm. Na podłożu piaszczystym oraz w przypadku oparcia konstrukcji na słupkach, głębokość wykopu może być mniejsza. Grunt wybieramy możliwe równomierną grubością, wstępnie wyrównując dno i ustalając wymagany poziom. Jeśli gleba jest gliniasta i ulega okresowemu nawodnieniu, na dnie wykopu warto ułożyć geowłókninę, chroniącą przed mieszaniem się podłoża z kruszywem nasypowym. Dołki pod słupki robimy w rozstawie nie większym niż 1,2 × 1,2 m, i głębokości ok. 30 cm na gruntach niewysadzinowych lub ok. 90 cm na pozostałych. Dołki o wymiarach do 40 × 40 cm i małej głębokości można wykopać szpadlem, głębsze łatwiej zrobimy świdrem do gleby o średnicy ok. 25 cm. Drewniany taras na gruncie - krok 4. Betonujemy słupki fundamentowe Słupki pod konstrukcję tarasu najłatwiej będzie utworzyć, wykorzystując tzw. szalunek tracony w postaci kartonowej rury o średnicy 25–30 cm. Przycinamy ją na wymaganą długość, przy czym nie musi sięgać do dna wykopu – można oprzeć ją na listewkach spoczywających na ziemi. Oczywiście, szalunek możemy zrobić też ze zbitych desek czy płyt, który po zabetonowaniu rozbierzemy. Do wypełnienia szalunku użyjemy samodzielnie przygotowanego betonu z mieszanki żwiru, piasku i cementu w następującej proporcji – do 25 kg cementu dodajemy 30 litrów piasku, 70 litrów żwiru frakcji 2–8 mm i ok. 15 litrów wody. W trakcie betonowania możemy również osadzić kotwy pod belki, ale wymaga to jednoczesnego ustawienia ich wzdłuż sznura, na kolejnych słupkach w rzędzie albo prowizorycznego podparcia i tymczasowego zamocowania do docelowej belki. Drewniany taras na gruncie - krok 5. Płyty na powierzchni Przy oparciu podłogi tarasu na płycie wykop wypełniamy piaskiem lub pospółką, którą trzeba zagęścić wibratorem powierzchniowym (można go wypożyczyć). Na gruncie niestabilnym, gliniastym, wierzchnią warstwę podsypki warto zmieszać z cementem i zagęścić – tworząc stabilny podkład pod płyty. Utwardzona powierzchnia powinna mieć niewielki 1–1,5% spadek na zewnątrz (od ściany domu), co umożliwi samoczynny spływ wody opadowej. http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl/short/4ub93/EPI Poziom podłoża ustalamy zależnie od grubości płyt, na których oparte będą legary. Przyjmując typowe legary o wysokości 5 cm i grubość deski pokryciowej 2,5 cm, obliczymy położenie wierzchu płyt podporowych względem planowanego poziomu tarasu. Jako oparcie dla legarów możemy wykorzystać płyty chodnikowe grubości 5 cm bądź kładzione na płask bloczki fundamentowe (grubość 12 lub 14 cm). Rozmieszczenie podparcia musi umożliwić rozstawienie legarów co 50 cm i oparcie ich w podobnych odstępach. Wierzch płyt trzeba wstępnie wypoziomować sznurem i długą poziomnicą. Drewniany taras na gruncie - krok 6. Ruszt krzyżowy na słupkach Konstrukcja nośna tarasu oparta na słupkach wymaga utworzenia rusztu krzyżowego, składającego się z belek i prostopadle mocowanych do nich legarów. Przy rozstawie słupków 1 × 1–1,2 × 1,2 m przekroje elementów konstrukcyjnych z drewna sosnowego i przy przeciętnym obciążeniu użytkowym tarasu nie mogą być mniejsze niż 8 × 10 cm dla belek i 5 × 7 cm dla legarów. Układ rusztu dostosowujemy do pożądanego przebiegu desek pokrycia – najczęściej osadzamy je równolegle do drzwi tarasowych, zatem w tym samym kierunku kładziemy belki nośne. Standardowo legary rozmieszczamy co 50 cm, a w razie konieczności ich zagęszczenia wstawiamy dodatkowe, oparte na dwóch sąsiadujących belkach. Drewniany taras na gruncie - krok 7. Mocowanie konstrukcji Montaż rusztu krzyżowego na słupkach rozpoczynamy od przyczepienia uchwytów i wypoziomowania belek. W obejmy zabetonowane wystarczy wstawić belki i korygując ich wysokość drewnianymi podkładkami, ustalić ich poziome położenie. Skrajne belki posłużą jako baza do rozciągnięcia sznura, którym wyznaczymy lokalizację pozostałych podpór. Jeśli na słupkach nie ma zabetonowanych wcześniej obejm, mocujemy uchwyty, przykręcane za pomocą kołków rozporowych i śrub. Wykorzystujemy wtedy tymczasowe podpory montażowe do ustawienia najpierw belek, a następnie łączymy je z obejmami, które przykręcamy do słupków. http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl/short/4ub93/EPI Na zamocowanych belkach długimi wkrętami przytwierdzamy legary, w rozstawieniu nie większym niż 50 cm. Jeśli taras będzie spoczywać na podłożu płytowym, mocowane do niego legary osadza się poprzez podkładki izolujące przed wnikaniem wilgoci (z gumy, z pasków papy) za pomocą kołków rozporowych do szybkiego montażu. Jeżeli jako legary zaplanowaliśmy profile kompozytowe – to do ich osadzenia używamy systemowych uchwytów. Przy stosowaniu kołków do podłoża, odstęp ok. 1 m, ale podparcie powinno być gęstsze co ok. 50 cm, z wykorzystaniem podkładek bądź klinów regulacyjnych. Legary, niezależnie od ich mocowania na belkach czy podłożu, muszą wyznaczać równą płaszczyznę z 1–1,5% nachyleniem na zewnątrz tarasu. Drewniany taras na gruncie - krok 8. Mocowanie odeskowania Deski tarasowe przytwierdza się do legarów za pomocą wkrętów, przechodzących przez wierzch pokrycia, lub spinkami, gdy montujemy deski kompozytowe. W pierwszym wariancie należy użyć wyrobów ze stali nierdzewnej albo mosiądzu, gdyż zwykłe ocynkowane szybko pokryją się rdzą, a przy kontakcie z drewnem egzotycznym wokół nich mogą pojawić się nieestetyczne plamy i przebarwienia. Na legarach, pod deskami zaleca się ułożenie specjalnej folii izolacyjnej bądź użycie ażurowych podkładek, zmniejszających powierzchnię styku i ułatwiających wysychanie miejsca łączenia. Deski mocuje się w dwóch punktach do każdego legara, w odległości co najmniej 1,5 cm od krawędzi deski i po uprzednim jej nawierceniu. Desek nie układa się na styk, lecz pozostawia 3–5 mm szczelinę, co zapobiegnie deformacji pokrycia na skutek pęcznienia i kurczenia się drewna. Na połączeniach wzdłużnych również pozostawiamy luki, a łączenia muszą być w linii przebiegu legarów. Niewidoczne z wierzchu mocowanie desek będzie wynikiem użycia specjalnych łączników metalowych lub z tworzywa, stosowanych od spodu. Wiąże się to jednak formowaniem szerszych przerw między deskami (6–7 mm), co umożliwi wprowadzenie i dokręcenie wkrętów mocujących. Sposób wykończenia krawędzi tarasu zależeć będzie od jego wysokości ponad terenem oraz rodzaju pokrycia. Przy niedużym wystawaniu nad grunt, obramowanie utworzą pionowo przykręcone deski do brzegów pokrycia, a przy profilach kompozytowych – systemowe zaślepki i listwy brzegowe. Przy większym wyniesieniu powierzchni tarasu trzeba będzie np. z legarów przygotować konstrukcję, która umożliwi pionowe zamocowanie obudowy osłaniającej (np. z desek) bądź wykonać omurowanie kamieniem, bloczkami ozdobnymi. Drewniany taras na gruncie - krok 9. Konserwacja Przed ułożeniem wszystkie elementy drewniane trzeba całościowo zaimpregnować i uzupełnić impregnat w miejscach ich przycinania czy strugania. Po zmontowaniu konstrukcji można ją też pokryć impregnatem oleistym metodą natryskową. Drewno egzotyczne jest znacznie bardziej odporne na warunki atmosferyczne, zagrzybienie czy porażenie przez owady. Konstrukcji takiej nie trzeba dodatkowo zabezpieczać. Pokrycie tarasu drewnianego – oprócz desek kompozytowych – wymaga systematycznej konserwacji, zapewniającej zachowanie estetycznego wyglądu. Deski z drewna drzew iglastych pokrywa się impregnatem barwiącym i lakierem. Malowanie, które daje nienaturalny wygląd pokrycia, szybko ulega zniszczeniu i wiąże się z koniecznością odnowienia całej powierzchni. Popularnym sposobem wykończenia desek tarasowych – zwłaszcza z drewna egzotycznego – jest olejowanie, które powinno się ponawiać przynajmniej raz w roku. Deski kompozytowe z czasem płowieją pod wpływem słońca, ale ich kolor można ożywić, nakładając specjalistyczny preparat renowacyjny do kompozytu. Oczywiście, na bieżąco, bez względu na rodzaj pokrycia, należy usuwać zanieczyszczenia powierzchniowe, np. myjką ciśnieniową z ewentualnym dodatkiem detergentu biodegradowalnego. Uszkodzenia mechaniczne w postaci zarysowań, wgnieceń czy odłupań wygładza się papierem ściernym i wypełnia kitem drzewnym lub żywicą epoksydową. Drewniany taras na gruncie - krok 10. Narzędzia Budowa tarasu wymaga użycia narzędzi do obróbki drewna. Konieczna więc będzie pilarka tarczowa do przycinania desek, a do cięcia belek o większym przekroju przyda się piła łańcuchowa albo ręczna. Do mocowania elementów drewnianych wykorzystamy wiertarkę z wiertłami do drewna, zaś w przypadku montowania do elementów betonowych – młotowiertarkę z odpowiednimi wiertłami. Do przytwierdzania desek na specjalne wkręty potrzebne będzie wiertło dwustopniowe z ogranicznikiem głębokości. Przy dużej liczbie połączeń na wkręty przyda się wkrętarka z końcówkami krzyżowymi lub sześciokątnymi. Do niezbędnych pomiarów wykorzystamy zwijaną miarę, długą poziomnicę bądź tzw. wąż wodny, a także sznur murarski i szpilki mocujące. Prace ziemne i betoniarskie wymagać będą użycia szpadla, taczki, zaś ubicie warstwy podkładowej umożliwi wypożyczona zagęszczarka. Jeśli nie mamy małej betoniarki, niewielką ilość betonu możemy przygotować, mieszając składniki ręcznie, np. w taczce. Drewniany taras na gruncie - krok 11. Materiały Do budowy wykorzystuje się drewno krajowe – głównie sosnowe – jak i gatunki egzotyczne, które cechują się większą wytrzymałością oraz trwałością. Alternatywnie taras można zbudować z wykorzystaniem systemowych legarów kompozytowy, przystosowany do montażu poszycia z desek kompozytowych i z naturalnego drewna. Powinno być ono impregnowane, najlepiej ciśnieniowo preparatem niewymywalnym. http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl/short/4ub93/EPI Do montażu służą elementy systemowe – przeznaczone do tarasów – podkładki, taśmy izolacyjne, specjalne wkręty i spinki, albo typowe wkręty i śruby ze stali nierdzewnej. Nie można zapomnieć o materiałach izolujących drewno od betonowego podłoża w postaci gumowych podkładek lub papy. Do przygotowania podłoża potrzebny będzie piasek lub pospółka, żwir i cement, a do budowy słupków wykorzystamy tzw. szalunki tracone w formie kartonowej rury oraz zabetonowane lub przykręcane uchwyty do mocowania drewnianych belek.  https://pl518627.organiclife.com.pl/register.html

Usuwanie wilgoci ze ścian w nowych budynkach

Usuwanie wilgoci ze ścian w nowych budynkach

Z kolei w nowych domach bardzo intensywnie ogrzewając – tak, że temperatura w pomieszczeniach przekracza 25°C – i proporcjonalnie do tego wietrząc, możemy nadmiernie wysuszyć powierzchnię ścian (tynki). Ostatecznie wydłuży to czas wysychania, utrudniając usunięcie wody z głębszych warstw przegród. Wysychanie najintensywniej przebiega w swym pierwszym okresie, gdy wilgotność materiałów znacznie przekracza poziom wilgotności sorpcyjnej.Transport wody w ścianach odbywa się wówczas dzięki siłom kapilarnym (podciąganiu z głębszych warstw ku ich powierzchni) i ruch ten jest względnie szybki. 

Jednak by był możliwy, konieczne jest utrzymanie określonego poziomu wilgoci (zawartości wody) we wszystkich warstwach. Nadmierne przesuszenie którejkolwiek z nich – przeważnie tynku wewnętrznego – powoduje przerwanie szybkiego podciągania kapilarnego. Przesuszona warstwa blokuje podciąganie kapilarne, nawet jeśli w głębi przegrody nadal jest dużo wody. Objawem tego jest powstanie jasnych plam na tynku.

Zbyt szybkie suszenie jest również niekorzystne dla tynków, podłóg itp. Może doprowadzić do spadku ich wytrzymałości, a w przypadku tynków – do ich spękania lub złuszczenia. Po prostu, w świeżych tynkach i wylewkach po ich ułożeniu zachodzą procesy chemiczne, do których prawidłowego przebiegu konieczna jest woda. Do ich zakończenia muszą być utrzymywane w stanie wilgotnym, podobnie jak beton używany na elementy konstrukcyjne.

Najwięcej czasu potrzebują wylewki cementowe i tradycyjne tynki cementowo- wapienne (proces wiązania trwa ok. 4 tygodni). Tynki gipsowe i wylewki (jastrychy) anhydrytowe potrzebują znacznie mniej czasu – ok. 2 tygodnie, choć różnice mogą być znaczne.

Jak wykonać obróbki komina?

http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl

    

Jak poprawnie wykonać obróbki komina?

                                                                                                                                                                                                                    Komin przechodzi przez wszystkie warstwy dachu, dlatego jego uszczelnienie jest wyjątkowo ważne. Formowany z blachy kołnierz składa się z 4 głównych elementów – przedniego, dwóch bocznych i tylnego. Wcześniej na komin należy wywinąć (i przymocować) ułożoną z zapasem papę lub folię wstępnego krycia. Pasy blachy, z których powstaje kołnierz, wygina się i łączy na rąbek. Pionowe fragmenty obróbki powinny wystawać przynajmniej 15 cm nad pokrycie, te które na nim leżą mają mieć minimalną szerokość 10, a od strony kalenicy 20 cm.

W tradycyjnym rozwiązaniu na tzw. wydrę, pionowe fragmenty kołnierza opasywały odpowiednio podcięte ściany komina. W bardziej współczesnym wariancie, wygiętą blachę wsuwa się w nacięcia robione szlifierką kątową, bez podcinania cegieł. Ale to połączenie na sztywno – dach pod wpływem temperatury, wiatru, śniegu pracuje i z czasem sztywne połączenie może się rozszczelnić.

Dlatego w rozwiązaniu najlepszym i najpewniejszym, obróbka ma dwie warstwy – dolna jest przygotowywana tak, jak w metodzie na wydrę – z tym, że opiera się ją na niepodcinanych ścianach komina. Od góry zakrywa ją druga obróbka, przyczepiona do komina jak we współczesnym wariancie wydry – blacha jest wsunięta w nacięcie i przykręcona do ściany, a jej połączenie z murem uszczelnione silikonem dekarskim.

W tym rozwiązaniu dolny pas obróbki chowa się pod górnym i kołnierz pozostaje szczelny, nawet przy mocno pracującym dachu. Jego poszczególne elementy mocuje się, zaczynając od dołu. Od strony okapu kołnierz powinien być wyprowadzony na pokrycie, z tyłu, czyli od strony kalenicy, to pokrycie powinno zachodzić na obróbkę. Dolny pas kołnierza można wykonać także z elastycznych taśm aluminiowych czy ołowianych, które dużo łatwiej dopasować do pokryć z wysokim profilem, np. dachówki. Od dołu taśmy pokryte są klejem butylowym, co zapewnia szczelność połączeń. Przy szerokich kominach i na dachach z dużym spadkiem, zaleca się uformowanie przy tylnej ścianie komina odboju, nazywanego kozubkiem, ułatwiającego odprowadzenie deszczówki.

Obróbka komina

Obróbka komina – wariant na wydrę z kozubkiem

Rośliny zimozielone-ozdoba zimą

Zimą na pierwszy plan wstępuje roślinność iglasta, która przez pozostałą część roku zazwyczaj stoi nieco w cieniu, będąc tłem dla kompozycji liściastych.

  dostarczone przez plista

Rośliny zimozielone - piękne przez cały sezon

Kiedy liście opadną, iglaki zaczynają grać pierwsze skrzypce. Sosny, świerki, jodły czy jałowcedoskonale prezentują się na tle kontrastowego, białego puchu, jak również w różnorodnych zestawieniach, zarówno roślinności iglastej jak i liściastej. Zimą duże znaczenie w ogrodzie mają nie tylko iglaki, ale też zimozielone rośliny liściaste, np: ognik szkarłatny, mahonia pospolita, bukszpan wieczniezielony czy ligustr pospolity.

Podczas zimowych spacerów rzut okiem na kształty sylwetek iglaków z pewnością przyniesie nieco zaskakujących wniosków. Może się okazać, że rosnące obok siebie dwa świerki w rzeczywistości są świerkiem i jodłą, a dwie sosny nie należą do tego samego gatunku, gdyż różnią się między sobą wyglądem igieł czy szyszek. Właśnie zimą, gdy otoczenie nie zarzuca nas ogromną ilością barw i kształtów można zwrócić uwagę na rzeczy, które umykają latem.

Istotne jest, by przy tworzeniu kompozycji pamiętać o zróżnicowanym, lecz harmonijnym doborze gatunkowym. Nie warto sięgać po zbyt dużo różnorodnych gatunków, gdyż taki zabieg wprowadzi jedynie chaos i uwypukli popełnione błędy projektowe.

Każda kompozycja jest właśnie częścią projektowania przestrzeni, dlatego też wymaga dogłębnego przemyślenia oraz przeanalizowania istniejącej sytuacji i oczekiwań użytkowników. Warto jest łączyćrośliny zimozielone (iglaki oraz gatunki liściaste o całorocznym ulistnieniu) z gatunkami o dekoracyjnych pędach. Takie zestawienia gwarantują znakomity efekt i wskazują na świadome zagospodarowanie przestrzeni.

Przy doborze poszczególnych roślin zimozielonych warto jest również sięgnąć po literaturę, w której zawarta jest dokładna charakterystyka gatunkowa. Z takiego źródła można dowiedzieć się o cechach roślin, o ich szczególnej dekoracyjności w różnych porach roku oraz o preferencjach zarówno siedliskowych jak i co do sąsiedztwa.

Taka wiedza może dostarczyć zaskakujących informacji o niektórych roślinach iglastych, których barwna szata zmienia się nieco w okresie jesienno-zimowym na przykład z zielonej na żółtawą. Dzięki takim właściwościom gatunek okazuje się niezmiernie atrakcyjnym i plastycznym materiałem do różnorodnych zestawień kolorystycznych - zmieniających swój charakter zgodnie z porami roku.

Sosna górska 'Winter Gold'(Pinus mugo ) Kosodrzewina o karłowym wzroście osiągająca po 10 latach około 50 cm wysokości. Charakterystyczną cechą tej rośliny jest sezonowa zmiana ubarwienia igieł - latem krzew przybiera jasnozieloną kolorystykę, zaś zimą złocistożółtą. Kosodrzewina polecana jest do ogrodów skalnych oraz przede wszystkim do tworzenia atrakcyjnych zestawów kolorystycznych z innymi roślinami zimozielonymi.	Sosna oścista  (Pinus aristata) Sosna charakteryzująca się bardzo powolnym wzrostem - po 30 latach osiąga około 3 m. Cechą wyróżniającą są krótkie pędy, lekko wygięte oraz ułożone bardzo gęsto, ciemnozielone igły, na których znajdują się białawe kłaczki żywicy. Sosna oścista ma bardzo małe wymagania siedliskowe. Ze względu na swój wzrost polecana jest do małych ogrodów, jak również do ogrodów skalnych, a nawetogrodów japońskich.
Ognik szkarłatny (Pyracantha coccinea) Krzew zimozielony o liściach opadających w mroźniejsze zimy. Główną ozdobą są owoce, których barwa, zależnie od gatunku, może mieć odcienie czerwieni, pomarańczu i żółci. Owocostany mogą pozostać na krzewie przez całą zimę, jednakże są przysmakiem ptactwa, dlatego też bardzo często znikają wraz z przyjściem niskich temperatur. Ognik jest krzewem ciernistym, dlatego nadaje się na formowane lub nieformowane żywopłoty, które będą tworzyć barierę trudną do przebycia. Krzew polecany jest również do rozpinania na jasnych ścianach budynków (barwa ścian stanowić powinna kontrast dla rośliny).	Mahonia pospolita  (Mahonia aquifolium) Zimozielony krzew dorastający zwykle do około 2 m wysokości. Krzew, o którego dekoracyjności stanowią soczystozielone, błyszczące liście i początkowo sine, a później granatowe owoce – przysmak ptaków. Mahonia jest rośliną wrażliwą na mrozy, dlatego wymaga stanowisk osłoniętych od wiatru i bezpośredniego nasłonecznienia. Zbyt silne słońce może doprowadzić do porażenia i w efekcie zasychania blaszek liściowych. Krzew doskonale nadaje się na nieformowane żywopłoty w zacienionych miejscach. Polecany jest również do obsadzania pods

Dalia ogrodowa

Dahlia x cultorum

grupa roślin: 

Byliny

podgrupa roślin: kwitnące latem, kwitnące jesienią, na kwiat cięty, ozdobne kwiaty

Charakterystyka rośliny

• pokrój: wzniesiony
• wysokość: 0,2-1,5 m
• dekoracyjność: kwiaty, ulistnienie
• kwiaty: pełne, pojedyncze, półpełne
• okres kwitnienia: IX, VII, VIII, X
• trwałość liści: sezonowe
• gleba: przepuszczalna
• wilgotność: gleba umiarkowanie wilgotna
• stanowisko: półcień, słońce
• zastosowanie: pojedynczo, rabaty, w grupie

Dalie ogrodowe (Dahlia x cultorum) nazywane też georginiami, występują w 2000 odmianach, stąd ich ogromna różnorodność. Osiągają 20-150 cm wysokości.

Mają bulwiasto zgrubiałe korzenie oraz fantazyjnie uformowane liście. Wyróżnia się dalie o kwiatach pojedynczych, półpełnych oraz pełnych (max. średnica kwiatów pełnych: 30 cm). Wszystkie odmiany dobrze rosną w słońcu i półcieniu, na lekko wilgotnej, przepuszczalnej glebie. Okres kwitnienia rozpoczyna się w lipcu i kończy w październiku.

Jesienią, po kwitnieniu, wykopuje się bulwy (glebę wokół bulwy w promieniu 20-40 cm najlepiej delikatnie rozluźnić widłami). Karpę należy wyjmować ostrożnie, starając się nie uszkodzić bulw. Łodygę przycina na wysokości 20 cm, a liście usuwa. Następnie bulwy układa się w pojemnikach, korzeniami do góry, aby pozbyć się wody z wnętrza pustych łodyg.

Oczyszczone z ziemi bulwy powinno się zabezpieczyć środkiem grzybobójczym, można też obsypać je trocinami, torfem lub piaskiem. Przechowuje się je w suchym, chłodnym pomieszczeniu aż do późnej wiosny, kiedy wysadza się bulwy. W dołku, w którym umieszczona będzie karpa, dobrze jest rozłożyć obornik lub nawóz o spowolnionym działaniu.

Oto kilka ciekawych odmian dalii ogrodowej:

• Dahlia ‘Clair de Lune’ - półpełny kwiat składa się z zewnętrznego okółka żółtych płatków i wewnętrznego, mniejszego okółka płatków barwy kremowej. Wysokość: 110 cm.

• Dahlia ‘Brilliant Eye’ - dalia pomponowa o pełnych kwiatach, których żywo czerwone płatki zwinięte są w rurki. Wysokość: do 90 cm.

• Dahlia ‘Purple Gem’ - dalia z grupy dalii kaktusowych o kwiatach pełnych, ma purpurowe, długie i wąsko zakończone płatki kwiatów języczkowatych. Nadaje się na kwiat cięty. Wysokość: do 1 m.

Krzewuszka cudowna

Wśród wielu pięknie kwitnących krzewów ozdobnych, jedno z pierwszych miejsc należy się z pewnością krzewuszce cudownej (Weigela florida). Jest ona podstawowym gatunkiem uprawianym w naszym kraju, gdyż inne rośliny tego rodzaju nie wytrzymują niskich, zimowych temperatur. Niestety, czasem zdarza się, że również krzewuszka cudowna zostaje uszkodzona przez silniejsze mrozy, ale zwykle wiosną dość dobrze się odradza. W razie potrzeby po rozpoczęciu wegetacji (kiedy już pokażą się pierwsze liście), przemarznięte pędy można po prostu wyciąć.

Charakterystyka ogólna

Krzewuszka cudowna jest zwykle wzniesionym lub rozłożystym i dość wysokim krzewem. Najczęściej dorasta do ok. 2-3 m., choć w odmianach zdarzają się też rośliny znacznie niższe. Jej największą ozdobą są dzwonkowe, dość duże kwiaty, które wyrastają po kilka w kątach liści. W porze kwitnienia pędy niemal całkowicie pokrywają się kwiatami, przez co roślina wygląda niezwykle efektownie. U starszych krzewów pod ciężarem kwiatów pędy malowniczo przewieszają się na zewnątrz, tworząc barwne łuki. Okres kwitnienia to z reguły późna wiosna (V-VI czasem nawet VII), choć nierzadko zdarza się, że krzewy powtarzają kwitnienie także wczesną jesienią, choć jest ono już wtedy znacznie słabsze. 

Wymagania uprawowe

Dla krzewuszek powinniśmy przeznaczyć stanowisko w słońcu lub półcieniu (w miejscach cienistych kwitnie bardzo słabo) oraz żyzną, dobrze uprawioną i stosunkowo wilgotną glebę. Rośliny te intensywnie kwitną, a więc są dość żarłoczne, dlatego coroczne nawożenie (najlepiej dobrze rozłożonym kompostem) jest w ich przypadku bardzo wskazane. Ponieważ nie lubią przesuszania, warto glebę wokół nich wyściółkować, co jest szczególnie polecane w przypadku młodych egzemplarzy.

Krzewuszka cudowna

Dla zachowania ładnego pokroju i obfitego kwitnienia, krzew możemy corocznie przycinać (nie jest to jednak konieczne) lub co 3-4 lata odmładzać i prześwietlać. Należy jednak pamiętać, aby ciąć roślinę dopiero po kwitnieniu, gdyż krzewuszka kwitnie na pędach zeszłorocznych.

Rozmnażanie i choroby

Krzewuszkę cudowną można rozmnażać z sadzonek pędowych (zielnych, półzdrewniałych lub zdrewniałych), pobieranych późnym latem lub bardzo wczesną wiosną bądź znacznie rzadziej z nasion (słabo powtarzają cechy rośliny matecznej).

Krzewuszki są roślinami dość odpornymi i chorują stosunkowo rzadko. Dlatego najwięcej szkody mogą wyrządzić im niskie temperatury (przemarzanie) oraz nasze błędy uprawowe (np. przenawożenie lub długotrwałe przesuszenie).

Krzewuszka cudowna

Odmiany

Na rynku dostępnych jest obecnie mnóstwo odmian oraz mieszańców tego pięknego, kwitnącego krzewu. Znajdziemy wśród nich rośliny o klasycznych, różowych bądź ciemnoróżowych kwiatach i zielonych liściach (np. „Bristol Ruby”, „Eva Rathke”, „Styriaca”) oraz egzemplarze kwitnące na biało („Bristol Snowflake”, „Candida”) lub czerwono (np. „Courtared”) czy posiadające barwne lub dwukolorowe liście (np. „Follis Purpureis „ – purpurowych liściach i różowych kwiatach, „Nana Variegata” – o żółto obrzeżonych liściach i białych kwiatach, podbarwianych na różowo, „Verweig” – posiadajaca różnobarwne liście i różowe kwiaty, „Olympiade” – z żółtymi liśćmi i różowymi kwiatami). Pojawiają się także oryginalne ciekawostki jak chociażby odmiana „Caricature” o ciekawie ukształtowanych, wywiniętych do dołu liściach czy „Cappuccino”, posiadająca liście w niespotykanym i oryginalnym kolorze mlecznej kawy.

Pomimo iż większość krzewuszek to rośliny stosunkowo wysokie, znajdziemy też wśród nich kilka całkiem małych, a nawet karłowych odmian: „Black and White” – dorastająca do niespełna 50 cm. o niezwykle kontrastowym zabarwieniu bordowych liści i białych kwiatów, równie niska „Verweig” oraz nieco wyższe, nie przekraczające jednak 1m. wys.: „Nana Variegata”, „Cappuccino” czy „Nana Purpurea”.

Zastosowanie

Krzewuszka cudowna może być sadzona jako soliter, gdyż pięknie wygląda na tle trawnika bądź ściany domu lub też w niewielkich, bądź jedno- i wielogatunkowych grupach. Nadaje się również do tworzenia luźnych żywopłotów. Niższe odmiany sprawdzają się w uprawie pojemnikowej, jako rośliny na obwódki rabat lub uzupełnienie kompozycji z roślin bylinowych i krzewów iglastych.

Krzewuszka cudowna

Biokominek Bravo miedź galwaniczna

Biokominek z serii BRAVO to rozwiązanie dla osób, które nie mogą mieć tradycyjnego kominka w domu. To niewielkich rozmiarów biokominek o prostym i nowoczesnym wyglądzie.

Biokominek BRAVO można montować na dwa sposoby:
- wieszając go bezpośrednio na ścianie (przy użyciu otworów znajdujących się w tylnej ścianie biokominka) 
- lub zamontować we wnęce lub na specjalnie zbudowanym do tego celu elemencie dekoracyjnym wystającym ze ściany.

Jest to idealne rozwiązanie dla osób, które chcą uzyskać bardziej realistyczne wrażenie ognia. Ostatnie rozwiązanie pozwala uzyskać efekt tradycyjnego kominka i daje możliwość zaaranżowania
dodatkowej, własnej obudowy według indywidualnej potrzeby każdego klienta. Plusem biokominka zainstalowanego w ten sposób jest to, że zajmuje on o wiele mniej powierzchni niż tradycyjny kominek

Wyposażenie
- prostokątny pojemnik krótki na biopaliwo; pojemność: 1,2 l 
- rączka regulująca do pojemnika
- 2 kołki montażowe

Waga - 24 kg.
Materiał obudowy: stal czarna malowana
Materiał pojemnika na biopaliwo: stal nierdzewna

Uwaga Nie wolno rozlać płynu typu biopaliwo poza pojemnik przeznaczony na niego, ponieważ może to spowodować zniszczenie farby lub samego biokominka. Zabronione jest także dolewanie biopaliwa w trakcie palenia się biokominka.

Jak pielęgnować roze

 Róże to królowe kwiatów. Jak zadbać o nie, aby latem pięknie kwitły? Czy można zapobiec pojawieniu się mszyc i mączniaka prawdziwego? Mszyc można się pozbyć, opryskując krzewy Pirimorem 500 WG (w stężeniu 0,1%). W małych ogrodach najwygodniejszy w użyciu jest sprzedawany w niewielkich pojemnikach roztwór Pirimoru w postaci gotowego do użycia aerozolu.

Przeciwko mączniakowi prawdziwemu wykonuje się opryski, stosując na przykład Bravo SC, Dithane 75 WG, Euparen 50 WP, Nimrod 250 EC. Wszystkie te preparaty należy rozcieńczyć do stężenia 0,2%. Opryski trzeba powtórzyć kilkakrotnie w ciągu sezonu w odstępach dwutygodniowych.

W pewnym stopniu mączniakowi można zapobiegać, wygrabiając i paląc jesienią opadłe liście róż, które bywają źródłem infekcji. W trakcie podlewania warto zwracać uwagę na to, aby nie moczyć ich pędów, bo wilgoć sprzyja rozwojowi choroby.

Wygląd krzewów latem zależy od tego, jakie zabiegi wykonamy wiosną. Przede wszystkim róże należy przyciąć – mniej lub bardziej, zależnie od tego, do jakiej grupy należą.

Domy bez pozwoleń

wczoraj, 06:03

W budownictwie szykuje się prawdziwa rewolucja. Budynki będą mogły powstawać bez decyzji o warunkach zabudowy, a nawet bez pozwolenia na budowę – dowiedział się „Dziennik Gazeta Prawna”.

fot. Stock Photo

Gazeta poznała projekt założeń nowych przepisów, które upraszczają procedury i usprawniają proces budowy. Nowelizacja dotyczy zarówno prawa budowlanego jak i ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.
Rewolucyjny zapis przewiduje, że administracyjna decyzja o pozwoleniu na budowę dotyczyć ma tylko dużych budów (o kubaturze pow. 5 tys. m sześc. lub wysokości pow. 12 m). Przy mniejszych możliwe będzie korzystanie z uproszczonej ścieżki zgłoszenia. Zgody budowlanej nie będzie też blokować brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Koncepcja tych i innych nowych przepisów jest w trakcie konsultacji ze środowiskami budowlańców. Po ich wejściu w życie budowy mają być szybsze i wreszcie uniezależnione od urzędniczego widzimisię.

tarasy i balkony-izolacja

Izolacja tarasów i balkonów

Tagi: taras, podłoże, dach, izolacje, wełna, płyty, poddasza, folia, warstwy izolacji, Izolacja tarasu

20.04.2012 Komentarze (0)

Podziel się

Dobrze zaprojektowany taras może być prawdziwą ozdobą domu jednorodzinnego. Jest to jednocześnie jedno z bardziej newralgicznych miejsc konstrukcji budynku – źle zaizolowany i wykonany już po pierwszej zimie może wyglądać jak ruina.

Któż nie chciałby mieć tarasu – miejsca w zarysie bryły budynku, w którym w ciepłe dni można ustawić leżak do opalania, poczytać książkę czy urządzić grilla. Perspektywa taka jest nęcąca, jednak kilka drobnych błędów wykonawczych może sprawić, że taras zamiast zdobić dom zacznie go szpecić. Często zdarza się, że z tarasów już po roku czy dwóch odpadają płytki, a w pomieszczeniach pod tarasami pojawia się wilgoć.

Taras i balkon – pojęcia te, choć używa się ich zamiennie, nie mają ze sobą wiele wspólnego. Balkon jest jedynie płytą wystającą ze ściany, natomiast taras - w zależności od jego rodzaju – spełnia jednocześnie rolę stropu, lub jest płytą leżącą na gruncie, ewentualnie stojącą na słupach. Taras, szczególnie zaprojektowany nad pomieszczeniem, musi spełniać warunki stawiane przegrodom budowlanym, w odróżnieniu od balkonu, który przenosi jedynie obciążenie własne i użytkowe oraz odprowadza wodę opadową.



Taras nad pomieszczeniem ogrzewanym
Taras nad pomieszczeniem spełnia jednocześnie wszystkie funkcje dachu płaskiego. Musi w związku z tym sprostać wymaganiom dotyczącym szczelności i izolacyjności cieplnej. Dach (taras) taki ma poza tym przenosić na ściany obciążenie własne, śniegiem i – co jest dla dachu funkcją nietypową – ciężar przebywających na nim ludzi, mebli itd. Aby taras spełniał stawiane mu oczekiwania musi mieć właściwie wykonaną hydroizolację. Błędy popełnione w tym punkcie mogą ujawnić się w postaci wilgoci na suficie w pomieszczeniu pod tarasem. W okresie zimowym, gdy pomieszczenie pod tarasem jest ogrzewane, na jego zewnętrznej powierzchni temperatura może spadać dużo poniżej zera. W nieprawidłowo wykonanej i zaizolowanej płycie naprężenia rodzące się w takich warunkach mogą spowodować odspajanie się okładziny ceramicznej. Ważne jest więc także zastosowanie elastycznego, mrozoodpornego kleju do płytek oraz fugi przeznaczonej do zastosowania na zewnątrz budynków.
Taras nad pomieszczeniem ogrzewanym powinien zostać zaprojektowany i wykonany z uwzględnieniem następujących warstw (patrząc od dołu): 1) strop, 2) warstwa wyrównawcza grubości około 4 cm ze spadkiem 2%, 3) warstwa izolacji paroszczelnej, 4) izolacja termiczna - styropian grubości około 12 cm, 5) jastrych, 6) izolacja wodoszczelna (2 x papa na lepiku), 7) podsypka - 2 cm drobnego piasku, 8) warstwa poślizgowa, 9) warstwa dociskowa z betonu, 10) posadzka.

Zadaniem podsypki z piasku jest odprowadzanie z płyty tarasu nadmiaru wilgoci, która mogłaby przenikać do wnętrza płyty i gromadzić się na warstwie wodoszczelnej. Izolacja wodoszczelna powinna być wywinięta na ściany budynku na około 15 cm. Warstwa poślizgowa niwelować ma niekorzystne naprężenia, jakie powstawałyby w płycie tarasu zimą na skutek różnicy temperatur pod pomieszczeniem ogrzewanym, a w górnych warstwach tarasu. Tarasy o znacznych powierzchniach powinny być poprzecinane dylatacjami na pola o wielkości około 2 x 2 m. Dylatacje wykonuje się w warstwie posadzki i niższej. Powstałe szczeliny można wypełnić kitem asfaltowym ułożonym na podsypce z piasku lub specjalnie do tego celu przeznaczoną masą.

Strop drewniany-remont

Zostaliśmy szczęśliwymi posiadaczami uroczego starego domu, kamienicy lub też mieszkania w dawnym budownictwie. Pomieszczenia w takich obiektach charakteryzują się dużą powierzchnią, znaczną kubaturą i prawie nieograniczonymi możliwościami przeróbek. Niestety, oglądając je dokładniej odkrywamy, że trzeba będzie wymienić okna, instalacje, ułożyć nowe płytki, naprawić tynki i podłogi.

Większość tych prac nie stanowi dużego problemu. Jeśli jednak w pokojach podłogi są w środku ugięte - sprawa jest poważniejsza, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z popularnymi w starych domach drewnianymi stropami. Zakres i sposób naprawy zależy tu przede wszystkim od stanu drewnianych belek stropowych. Jeżeli w przeszłości pomieszczenia nie były wielokrotnie zalewane wodą, to belki stropowe są na ogół „zdrowe”, i takie pozostaną przez następne dziesiątki, a może setki lat. Drewno w starym stropie pochodzi z drzew, z których rzadko kiedy pozyskiwano żywicę. Przy przecinaniu starej deski podłogowej bądź przestruganiu fragmentu belki stropowej w powietrzu wyczuwa się zapach świeżego drewna, jaki trudno spotkać we współczesnych tartakach. Niestety, obecnie większość przerabianego drewna jest w znacznym stopniu pozbawiona żywicy - naturalnego środka ochrony przed szkodnikami.

 Jeśli więc strop na skutek wieloletniego użytkowania jest ugięty (w pomieszczeniu o szerokości 5,5 m ugięcia mogą dochodzić nawet do 6 cm!), ale jego belki nośne są „zdrowe”, można sobie z krzywymi podłogami w prosty sposób poradzić.

Trzeba usunąć ciężki materiał zalegający w stropie, czyli tzw. polepę, i w to miejsce ułożyć lżejszy materiał. Nie może być jednak zbyt lekki, bo nie zapewni nam właściwej izolacyjności akustycznej stropu. Optymalnym materiałem jest tutaj keramzyt. To lekkie, ceramiczne, porowate kruszywo jest w stanie stworzyć odpowiednią barierę przed przenikaniem hałasu i dźwięków uderzeniowych. Ponadto pomoże skutecznie wypoziomować podłogi, czyli zniwelować efekt ugięcia stropów. Na podsypce z odpowiedniego rodzaju keramzytu można układać płyty podłogowe suchego jastrychu, a na nich każdy rodzaj posadzki, na przykład wykładzinę, panele, płytki ceramiczne.

Rozwiązanie Weber Leca® pozwala na odciążenie stropu, wyrównanie jego płaszczyzny i uzyskanie izolacyjności akustycznej korzystniejszej od wymagań normowych o około 20%.

	Wyniki badań		Wartości dopuszczalne zgodnie wg. PN-B-02151-3:1999 tablica 2 poz.1 kol. 3 i 4
	Budynek mieszkalny strop pomiędzy mieszkaniami o konstrukcji jak na rys		Strop pomiędzy każdym z pomieszczeń mieszkania i każdym z pomieszczeń sąsiedniego mieszkania
	R’A1	L’nw	Minimalny wymagany współczynnik R’A1(określający poziom izolacyjności od dźwięków powietrznych)	Maksymalny dopuszczalny współczynnik L’nw(określający poziom izolacyjności od dźwięków uderzeniowych)
dB
Badanie stropu 1	60	45	51	58
Badanie stropu 2	56	48

REMONT STROPU DREWNIANEGO krok po kroku

Krok 1 - warstwy starego stropu usuwamy aż do odsłonięcia drewnianej konstrukcji stropu ze ślepym pułapem

Krok 2 - na deskach ślepego pułapu układamy papier woskowany lub folię o wysokiej paroprzepuszczalności

Krok 3 - układamy Leca^® KERAMZYT izolacyjny M przy grubości warstwy do 9 cm, lub Leca^®KERAMZYT izolacyjny L przy większych grubościach

Krok 4 - wykonujemy warstwę rozdzielającą ze szprycu cementowego grubości 2 mm

Krok 5 - z Leca^® KERAMZYTU podsypkowego wykonujemy podkład o grubości 2-10 cm

Krok 6 - układamy podłogę pływającą z płyt suchego jastrychu

Krok 7 - wykonujemy posadzkę z terakoty, paneli, wykładziny, itp.

Krok 8 - od spodu stropu mocujemy wełnę mineralną…

Krok 9 … i ruszt metalowy …

Krok 10 ...na koniec montujemy sufit z płyt gipsowo - kartonowych (np. ognioodpornych)

Przekrój rozwiązania - strop drewniany izolowany Leca® KERAMZYTEM i wełną mineralną

 

Każda z warstw przedstawionego rozwiązania spełnia określone funkcje:

• płyta podłogowa suchego jastrychu to podłoże nośne pod posadzki i pierwszy z ciężkich elementów masy stropu izolujący od dźwięków powietrznych oraz dodatkowo zabezpieczający przed rozprzestrzenianiem się ognia;
• Leca® KERAMZYT podsypkowy to element, który:
  – poziomuje ugięty strop,
  – jako jeden z najcięższych keramzytów (ciężar nasypowy ~500 kg/m³) wprowadza dodatkową masę (przeciw dźwiękom powietrznym),
  – jako materiał sypki (nie sztywny) tworzy izolację tłumiącą dźwięki uderzeniowe,
  – izoluje przeciwogniowo;
• szpryc cementowy rozgranicza dwa rodzaje keramzytu i przeciwdziała ich mieszaniu się;
• Leca® KERAMZYT izolacyjny M (średnioziarnisty) lub Leca® KERAMZYT izolacyjny L(gruboziarnisty) to lekki keramzyt (o ciężarze nasypowym ok. 300 kg/m³) o porowatej strukturze tłumiącej dźwięki powietrzne;
• membrana paroprzepuszczalna lub papier woskowany zapobiega przesypywaniu się kruszywa pomiędzy deskami ślepego pułapu;
• wełna mineralna to materiał tłumiący dźwięki powietrzne i izolujący przeciwogniowo;
• dwie warstwy płyty gipsowo-kartonowej to materiał zwiększający masę stropu, izolujący od dźwięków powietrznych oraz zabezpieczający przeciwogniowo strop od spodu.