Jak wykonać obróbki komina?

http://zbyszekd.ebrokerpartner.pl

    

Jak poprawnie wykonać obróbki komina?

                                                                                                                                                                                                                    Komin przechodzi przez wszystkie warstwy dachu, dlatego jego uszczelnienie jest wyjątkowo ważne. Formowany z blachy kołnierz składa się z 4 głównych elementów – przedniego, dwóch bocznych i tylnego. Wcześniej na komin należy wywinąć (i przymocować) ułożoną z zapasem papę lub folię wstępnego krycia. Pasy blachy, z których powstaje kołnierz, wygina się i łączy na rąbek. Pionowe fragmenty obróbki powinny wystawać przynajmniej 15 cm nad pokrycie, te które na nim leżą mają mieć minimalną szerokość 10, a od strony kalenicy 20 cm.

W tradycyjnym rozwiązaniu na tzw. wydrę, pionowe fragmenty kołnierza opasywały odpowiednio podcięte ściany komina. W bardziej współczesnym wariancie, wygiętą blachę wsuwa się w nacięcia robione szlifierką kątową, bez podcinania cegieł. Ale to połączenie na sztywno – dach pod wpływem temperatury, wiatru, śniegu pracuje i z czasem sztywne połączenie może się rozszczelnić.

Dlatego w rozwiązaniu najlepszym i najpewniejszym, obróbka ma dwie warstwy – dolna jest przygotowywana tak, jak w metodzie na wydrę – z tym, że opiera się ją na niepodcinanych ścianach komina. Od góry zakrywa ją druga obróbka, przyczepiona do komina jak we współczesnym wariancie wydry – blacha jest wsunięta w nacięcie i przykręcona do ściany, a jej połączenie z murem uszczelnione silikonem dekarskim.

W tym rozwiązaniu dolny pas obróbki chowa się pod górnym i kołnierz pozostaje szczelny, nawet przy mocno pracującym dachu. Jego poszczególne elementy mocuje się, zaczynając od dołu. Od strony okapu kołnierz powinien być wyprowadzony na pokrycie, z tyłu, czyli od strony kalenicy, to pokrycie powinno zachodzić na obróbkę. Dolny pas kołnierza można wykonać także z elastycznych taśm aluminiowych czy ołowianych, które dużo łatwiej dopasować do pokryć z wysokim profilem, np. dachówki. Od dołu taśmy pokryte są klejem butylowym, co zapewnia szczelność połączeń. Przy szerokich kominach i na dachach z dużym spadkiem, zaleca się uformowanie przy tylnej ścianie komina odboju, nazywanego kozubkiem, ułatwiającego odprowadzenie deszczówki.

Obróbka komina

Obróbka komina – wariant na wydrę z kozubkiem

Rośliny zimozielone-ozdoba zimą

Zimą na pierwszy plan wstępuje roślinność iglasta, która przez pozostałą część roku zazwyczaj stoi nieco w cieniu, będąc tłem dla kompozycji liściastych.

  dostarczone przez plista

Rośliny zimozielone - piękne przez cały sezon

Kiedy liście opadną, iglaki zaczynają grać pierwsze skrzypce. Sosny, świerki, jodły czy jałowcedoskonale prezentują się na tle kontrastowego, białego puchu, jak również w różnorodnych zestawieniach, zarówno roślinności iglastej jak i liściastej. Zimą duże znaczenie w ogrodzie mają nie tylko iglaki, ale też zimozielone rośliny liściaste, np: ognik szkarłatny, mahonia pospolita, bukszpan wieczniezielony czy ligustr pospolity.

Podczas zimowych spacerów rzut okiem na kształty sylwetek iglaków z pewnością przyniesie nieco zaskakujących wniosków. Może się okazać, że rosnące obok siebie dwa świerki w rzeczywistości są świerkiem i jodłą, a dwie sosny nie należą do tego samego gatunku, gdyż różnią się między sobą wyglądem igieł czy szyszek. Właśnie zimą, gdy otoczenie nie zarzuca nas ogromną ilością barw i kształtów można zwrócić uwagę na rzeczy, które umykają latem.

Istotne jest, by przy tworzeniu kompozycji pamiętać o zróżnicowanym, lecz harmonijnym doborze gatunkowym. Nie warto sięgać po zbyt dużo różnorodnych gatunków, gdyż taki zabieg wprowadzi jedynie chaos i uwypukli popełnione błędy projektowe.

Każda kompozycja jest właśnie częścią projektowania przestrzeni, dlatego też wymaga dogłębnego przemyślenia oraz przeanalizowania istniejącej sytuacji i oczekiwań użytkowników. Warto jest łączyćrośliny zimozielone (iglaki oraz gatunki liściaste o całorocznym ulistnieniu) z gatunkami o dekoracyjnych pędach. Takie zestawienia gwarantują znakomity efekt i wskazują na świadome zagospodarowanie przestrzeni.

Przy doborze poszczególnych roślin zimozielonych warto jest również sięgnąć po literaturę, w której zawarta jest dokładna charakterystyka gatunkowa. Z takiego źródła można dowiedzieć się o cechach roślin, o ich szczególnej dekoracyjności w różnych porach roku oraz o preferencjach zarówno siedliskowych jak i co do sąsiedztwa.

Taka wiedza może dostarczyć zaskakujących informacji o niektórych roślinach iglastych, których barwna szata zmienia się nieco w okresie jesienno-zimowym na przykład z zielonej na żółtawą. Dzięki takim właściwościom gatunek okazuje się niezmiernie atrakcyjnym i plastycznym materiałem do różnorodnych zestawień kolorystycznych - zmieniających swój charakter zgodnie z porami roku.

Sosna górska 'Winter Gold'(Pinus mugo ) Kosodrzewina o karłowym wzroście osiągająca po 10 latach około 50 cm wysokości. Charakterystyczną cechą tej rośliny jest sezonowa zmiana ubarwienia igieł - latem krzew przybiera jasnozieloną kolorystykę, zaś zimą złocistożółtą. Kosodrzewina polecana jest do ogrodów skalnych oraz przede wszystkim do tworzenia atrakcyjnych zestawów kolorystycznych z innymi roślinami zimozielonymi.	Sosna oścista  (Pinus aristata) Sosna charakteryzująca się bardzo powolnym wzrostem - po 30 latach osiąga około 3 m. Cechą wyróżniającą są krótkie pędy, lekko wygięte oraz ułożone bardzo gęsto, ciemnozielone igły, na których znajdują się białawe kłaczki żywicy. Sosna oścista ma bardzo małe wymagania siedliskowe. Ze względu na swój wzrost polecana jest do małych ogrodów, jak również do ogrodów skalnych, a nawetogrodów japońskich.
Ognik szkarłatny (Pyracantha coccinea) Krzew zimozielony o liściach opadających w mroźniejsze zimy. Główną ozdobą są owoce, których barwa, zależnie od gatunku, może mieć odcienie czerwieni, pomarańczu i żółci. Owocostany mogą pozostać na krzewie przez całą zimę, jednakże są przysmakiem ptactwa, dlatego też bardzo często znikają wraz z przyjściem niskich temperatur. Ognik jest krzewem ciernistym, dlatego nadaje się na formowane lub nieformowane żywopłoty, które będą tworzyć barierę trudną do przebycia. Krzew polecany jest również do rozpinania na jasnych ścianach budynków (barwa ścian stanowić powinna kontrast dla rośliny).	Mahonia pospolita  (Mahonia aquifolium) Zimozielony krzew dorastający zwykle do około 2 m wysokości. Krzew, o którego dekoracyjności stanowią soczystozielone, błyszczące liście i początkowo sine, a później granatowe owoce – przysmak ptaków. Mahonia jest rośliną wrażliwą na mrozy, dlatego wymaga stanowisk osłoniętych od wiatru i bezpośredniego nasłonecznienia. Zbyt silne słońce może doprowadzić do porażenia i w efekcie zasychania blaszek liściowych. Krzew doskonale nadaje się na nieformowane żywopłoty w zacienionych miejscach. Polecany jest również do obsadzania pods

Dalia ogrodowa

Dahlia x cultorum

grupa roślin: 

Byliny

podgrupa roślin: kwitnące latem, kwitnące jesienią, na kwiat cięty, ozdobne kwiaty

Charakterystyka rośliny

• pokrój: wzniesiony
• wysokość: 0,2-1,5 m
• dekoracyjność: kwiaty, ulistnienie
• kwiaty: pełne, pojedyncze, półpełne
• okres kwitnienia: IX, VII, VIII, X
• trwałość liści: sezonowe
• gleba: przepuszczalna
• wilgotność: gleba umiarkowanie wilgotna
• stanowisko: półcień, słońce
• zastosowanie: pojedynczo, rabaty, w grupie

Dalie ogrodowe (Dahlia x cultorum) nazywane też georginiami, występują w 2000 odmianach, stąd ich ogromna różnorodność. Osiągają 20-150 cm wysokości.

Mają bulwiasto zgrubiałe korzenie oraz fantazyjnie uformowane liście. Wyróżnia się dalie o kwiatach pojedynczych, półpełnych oraz pełnych (max. średnica kwiatów pełnych: 30 cm). Wszystkie odmiany dobrze rosną w słońcu i półcieniu, na lekko wilgotnej, przepuszczalnej glebie. Okres kwitnienia rozpoczyna się w lipcu i kończy w październiku.

Jesienią, po kwitnieniu, wykopuje się bulwy (glebę wokół bulwy w promieniu 20-40 cm najlepiej delikatnie rozluźnić widłami). Karpę należy wyjmować ostrożnie, starając się nie uszkodzić bulw. Łodygę przycina na wysokości 20 cm, a liście usuwa. Następnie bulwy układa się w pojemnikach, korzeniami do góry, aby pozbyć się wody z wnętrza pustych łodyg.

Oczyszczone z ziemi bulwy powinno się zabezpieczyć środkiem grzybobójczym, można też obsypać je trocinami, torfem lub piaskiem. Przechowuje się je w suchym, chłodnym pomieszczeniu aż do późnej wiosny, kiedy wysadza się bulwy. W dołku, w którym umieszczona będzie karpa, dobrze jest rozłożyć obornik lub nawóz o spowolnionym działaniu.

Oto kilka ciekawych odmian dalii ogrodowej:

• Dahlia ‘Clair de Lune’ - półpełny kwiat składa się z zewnętrznego okółka żółtych płatków i wewnętrznego, mniejszego okółka płatków barwy kremowej. Wysokość: 110 cm.

• Dahlia ‘Brilliant Eye’ - dalia pomponowa o pełnych kwiatach, których żywo czerwone płatki zwinięte są w rurki. Wysokość: do 90 cm.

• Dahlia ‘Purple Gem’ - dalia z grupy dalii kaktusowych o kwiatach pełnych, ma purpurowe, długie i wąsko zakończone płatki kwiatów języczkowatych. Nadaje się na kwiat cięty. Wysokość: do 1 m.